Okulun ilk günleri geride kalmıştı. Herkes okula alışmış bir birey olarak okula gelip gidiyorlardı. Artık birbirimize iyice alışmıştık. Hepsinin ismini öğrenmiş ve isimleriyle hitap ediyordum.
Öğrencilerimle hayat bilgisi dersini keyifle işliyordum. Konumuz "Duygularımız ne renk?". Projeksiyondan konu ile ilgili sayfayı perdeye aktarmıştım. İlk resimde çocuk sehpadaki vazoyu düşüyor ve yüzünde korku ve endişe ifade eden bir duygu hali bulunuyordu.. Öğrencilerime bu çocuğun neden korktuğunu sormuştum. Öğrencilerim vazoyu düşürmüş olduğunu bu nedenle annesinin ona çok kızacağını söylemişlerdi.
Ben olayı biraz derinleştirerek, "siz evde böyle bir durumla kalsanız sizde bu çocuğun yüz hali olur mu, üzülür müsünüz, korkar mısınız?" diye sordum. Bir çok öğrencim, "kesinlikle evet" diye cevap vermişti. İşte bu sırada bir öğrencim, "Ben evde vazoyu sehpadan düşürsem annem beni döver." demişti. Ben, "anneniz böyle durumlarda sizi döver mi?" diye sormuştum. Öğrencilerimin çoğu bu soruma "kesinlikle evet" cevabını vermişlerdi. Evde şiddet olduğu kesindi. Bu konu ile sohbet hayli ilerlemişti. İşte tam bu anda bir öğrencim yanıma gelerek gözümle yanağım arasına öyle bir şamar attı ki anlatamam. Gözümde şimşekler çakmıştı. Öylece donup kaldım. Birkaç saniye duygususuz ve hareketsiz kalıverdim. Bulunduğum şok ortamından yine öğrencimin sesi beni uyandırdı.
"İşte öğretmenim benim annem beni böyle döverdi." deyiverdi.
Günlüklerim / Ekim 2008 / İstanbul
İlhami Ünal