Okulun ilk günlerinin yorucu kısmı bitmiş artık öğrencilerin sınıf alışkanlıkları oturmuştu. İlk haftanın ardından seslere başlamıştık. Sesin kavratılması uğraşı içerisinde bir hayli yoruluyorduk. Senanur'un da okula alışamama hali olayı annesini, beni ve öğrencilerimi bir hayli üzüyordu.
Bütün bu tatlı yorucu günler birbirini kovaladığı günlerden bir günün beşinci saatinde öğrencilere boyama etkinliği yaptırıyor, boyama örneklerini kontrol amacıyla sıralar arasında gezerek öğrencileri motive ediyordum. Öğrencilerle şakalaşıyor, bazende onlara takılıyordum. süper bir gündü.
İşte bu uğraşlar arasında bir öğrencim ile boyama etkinliği üzerine yorum yaparken arkamdan bir öğrenci "öğretmenim kaç dersimiz kaldı?" diye soru sormuş. Bende espiri ile "kaç ders mi? ooo daha çok dersimiz var." demişim.
Ertesi gün Sevim adında minik kızım öğrenci sırasına girmediğini farkettim. Bahçede annesinin eteğine yapışmış, onu bırakmıyordu. Annesi ile bu durumu konuştuk. Biz derse girdiğinde annesi ile birlikte sınıfın kapısına geldiler. Sevim ile uzun uzun konuştum. Sınıfa neden gelmediğimi sordum. Hiç bir cevap alamıyordum. Daha düne kadar şen şakrak ders işliyorduk. Bu çocuğa ne oldu" diye sorguluyordum.
Bir kaç gün bu hal devam etti. Annesi Sevim'i sınıfa getiriyor. Ama bir türlü sınıfın kapısından içeri alamıyorduk. Sonra bir gün birden geçmişte birlikte yaşadığımız olay aklıma geldi. Hemen Ahmet Tahta öğretmenimi bularak bu durumu kendisi ile konuştum. Sevim'i sınıftan soğutan bendim. Korkutan da bendim. Problemin oluşumuna ve başlamasına neden olan bir espri nelere mal olmuştu. Minik yüreğine korku salmıştım da haberim yoktu. Günlerce kendimi sorguladım ve kendime kızdım...
Sınıfta ders işlerken bazen sizin önem vermediğiniz, espri olarak sunduğunuz bir söz, bir fiil çocuklarda çok derin etkiler bırkabiliyor. Bunu da öğrenerek öğretmenlik eğitimime bir tecrübe daha katmış oldum.
Günlüklerim / 05 Ekim 2008 / İstanbul
İlhami Ünal
Akyiğit İlköğretim Okulu